Moja przygoda z odchudzaniem zaczęła się w wieku 14 lat. Odkąd pamiętam, miałam za dużo „tu i tam” i odstawałam od reszty znajomych. Najbardziej nie lubiłam w szkole WF bo trzeba było się przebierać. Nigdy nie uprawiałam żadnego sportu, tylko siedziałam przed tv i jadłam.
Pewnego dnia, oglądając modelki na wybiegu, zdałam sobie sprawę, że jeśli nadal będę prowadziła taki styl życia to długo nie pożyję. Zdecydowałam się wziąć za siebie. Zaczęłam się odchudzać.
Po roku intensywnego odchudzania się załamałam. Nie widziałam żadnych, widocznych dla moich oczu, rezultatów. Przeczytałam w internecie, ze prowokowanie wymiotów pozwala zrzucić zbędne kilogramy. Zaczęłam następnego dnia. Niestety nie udawało mi się na początku i nadal przybierałam na wadze. Już byłam na takim etapie, ze chciałam zacząć brać narkotyki, żeby być chudą. Po 2 miesiącach „próby” prowokowania wymiotów doszłam do takiej wprawy, ze robiłam to już nawet 8-9 razy dziennie. Rok później widziałam znaczny spadek wagi (zaczynając z 80kg w wieku 14 lat spadłam do 56kg w wieku 16lat przy wzroście 153cm). Byłam bardzo szczęśliwa.
Niestety zauważyli to rodzice i zaczęli się o mnie martwic i zapisali mnie do psychoterapeuty. Na początku ich wyśmiałam i powiedziałam, że to wstyd chodzić do terapeuty. Chodziłam na terapię indywidualną przez 3 miesiące dopóki terapeuta nie wysłał mnie do szpitala na zaburzenia odżywiania. Walka z tą chorobą trwała aż do 18 roku życia.
Dziś mam 19 lat i nadal chodzę na terapię. Nie mogę powiedzieć, że zupełnie wyszłam z choroby ale przynajmniej już nie mam napadów ani nie prowokuję wymiotów.
Szczerze? Nie chcę przerywać terapii, ponieważ wiem, że jeśli to zrobię, choroba powróci do mnie.
Te wpisy mogą Cię również zainteresować:
2 komentarze
Leave a Reply
Od lat choruję na anoreksję. Zaczęło się od dbania o szczupłą sylwetkę, wzorowaniu się na bardzo chudych modelkach, a skończyło się na poważnej chorobie i 34 kilogramach. Dopiero gdy trafiłam do psychiatry, a potem do wspaniałego psychoterapeuty „efekt motyla” zaczął odlatywać, a zostały twarde realia i walka przez lata o życie. Ważę dzisiaj 46 kg i odzyskałam spokój i równowagę, lecz nadal korzystam z pomocy psychoterapeuty dr Piotra Sowińskiego i wiem, że zawsze mogę na niego liczyć.
Ja również trafiłam przez przypadek do pana dr Sowińskiego. Z problemem anoreksji walczę już 3 rok i zostałam przekierowana właśnie do tego lekarza, bo zajmował się takimi zaburzeniami i miał znakomite efekty pracy. Byłam już na kilku konsultacjach rozpoczęłam sesje psychoterapeutyczne. Bardzo mi się podoba podejście pana doktora i jego nowoczesne metody behawioralno-poznawcze oraz wprowadzenie środków farmakologicznych nowej generacji tj.neroleptyki. Psychoterapia bardo mi pomaga w zrozumieniu przyczyn choroby, swoich emocji i nauczeniu się radzenia sobie z nimi. Na sesjach uczę się akceptacji własnego ciała, i własnej osoby.